Hospitalisatie
- Gegevens
- Gemaakt op zaterdag 13 april 2019 20:29
- Laatst bijgewerkt op woensdag 05 augustus 2020 00:20
- Gepubliceerd op zaterdag 13 april 2019 20:29
- Hits: 3160
Heroverweeg de meest beproefde oplossing voor mensen met een ernstige psychiatrische aandoening: "Hospitalisatie"We zullen niets verhullen in deze verhulde tijd
Eerst echter voor de lezer die niet goed ingevoerd is in de verhullende terminologie. "Mensen met een ernstige psychische aandoening". Wat zijn dat? Dat zijn op de eerste plaats mensen die lijden aan een ernstige psychiatrische aandoening, zieke mensen. psychiatrische patiënten. Patiënten met een psychotische stoornis, een stemmingsstoornis, posttraumatische stoornis en bijvoorbeeld borderline stoornis. Tegenwoordig hebben deze patiënten bovendien in 40% van de gevallen een verslavingsstoornis. De ziekte waar deze patiënten aan lijden is bovendien maar beperkt te behandelen. Wanneer je er aan lijdt kom je er niet meer vanaf. Behalve medicatie en allerlei therapieën hebben deze patiënten ook een omgeving nodig die hen 24/7 accepteert en zorg draagt voor de vele dingen die in een mensenleven belangrijk zijn. Hospitalisatie is goed voor de mens
Mijn belangrijkste aanbeveling is haal hospitalisatie uit te mottenballen. Nu zal iedereen opschrikken want sinds de socioloog Goffman(1961) zijn observaties over de psychiatrische ziekenhuizen, "Asylums", in de VS, publiceerde, heeft het woord hospitalisatie vooral een negatieve betekenis gekregen. Sinds de socioloog Goffman(1961) zijn observaties over de psychiatrische ziekenhuizen, "asylums", publiceerde, heeft het woord hospitalisatie vooral een negatieve betekenis gekregen. Wanneer je echter nog nooit van Goffman gehoord hebt, ben je geneigd te denken dat hospitalisatie betekent opname in een hospitaal ter behandeling van een psychiatrische ziekte.
Sinds Goffman heeft het woord hospitalisatie de betekenis gekregen van initiatiefloosheid, apathie, inactiviteit en je afhankelijk en zorg vragend opstellen, ten gevolge van het strikt gereguleerde leven in een psychiatrisch ziekenhuis. Tegelijkertijd kregen met deze nieuwe betekenis van hospitalisatie ook de psychiatrische ziekenhuizen een stigma opgeplakt. Want deze hospitalen zouden de initiatiefloosheid en apathie van hun patiënten bevorderen. Bestseller boeken zoals "One flew over the Cuckoo's Nest (1962) van Ken Kesey bevestigden het beeld dat Goffman van hospitalisatie had opgeroepen dat er in psychiatrische ziekenhuizen weinig plaats zou zijn voor initiatief en individualiteit en de mens achter de psychiatrische patiënt. Niet alleen Goffman bekritiseerde psychiatrische ziekenhuizen. In Italië begon de psychiater Franco Basaglia begin jaren zestig aan een grote verandering van de psychiatrie. Hij kende de psychiatrische ziekenhuizen van binnen en was van mening dat de psychiatrische ziekenhuizen met hun hekken, gesloten afdelingen, isoleercellen, het gebruik van dwangbuizen, fixatie op bedden, het inzetten van shocktherapie om onrust in afdelingen te beteugelen, het platspuiten en het verplichten van gestichtskleding, absoluut niet bijdroegen aan het welzijn van hun patiënten maar juist bijdroegen aan de problemen en onrust in deze klinieken.
Basaglia die tegenwoordig beschouwd wordt als de invloedrijkste psychiater van de 20e eeuw begon met het verplaatsen van de patiënten vanuit de kliniek in Triest naar speciaal daarvoor opgerichte centra in de wijken waar zij begeleiding kregen van teams die daarvoor van tevoren geschoold waren. Het succes van zijn benadering was zo groot dat in Italië uiteindelijk besloten werd tot het bij wet verbieden van psychiatrische patiënten opnemen in een psychiatrisch ziekenhuis Psychiatrische ziekenhuizen bergen een schat aan ervaring en kennis
Dat er misstanden waren in psychiatrische ziekenhuizen, in de VS en Italië, kan en mag niet ontkend worden en het is ook terecht dat psychiaters zoals Franco Basaglia hierin verandering hebben gebracht. Echter ook moet belicht worden dat niet alle psychiatrische ziekenhuizen over een kam geschoren dienen te worden. In vele psychiatrische ziekenhuizen hebben sinds de jaren zestig en daarvoor onder invloed van de inzichten van actievere therapie en sociotherapie en rehabilitatie democratische veranderingen plaatsgevonden waar dwangbehandelingen steeds minder werden toegepast. Zelf ben ik in de 34 jaar dat ik werkzaam was in een Nederlands psychiatrisch ziekenhuis, nooit geconfronteerd met hekken rond de kliniek. De dwangbuizen en het elektroshock apparaat bevonden zich in een klein museum. Gesloten afdelingen en isoleercellen en platspuiten waren er wel. Het moet gezegd worden een gesloten afdeling, daar wordt je niet echt beter van als psychiatrisch patiënt. Een depressieve patiënt op die manier behoeden voor suïcide of ernstige psychotische onrust in een rustiger vaarwater brengen, daar mag dan iets voor te zeggen zijn, echter vaak verzanden deze middelen in te langdurig gebruik voor individuen en zijn funest voor de groepscohesie. Mensen zitten teveel op elkaars lip, kopiëren teveel elkaars problemen en personeel loopt teveel van de ene crisis, lees onrustsituatie naar de volgende onrustsituatie. Geslotenheid lijkt daarnaast teveel op een gevangenissituatie voor kwetsbare patiënten die daarom hun behandeling teveel ervaren als een bestraffing.
In het huidige tijdsgewricht is er bovendien voor psychiatrische patiënten een betrekkelijk nieuw probleem bijgekomen; drugs. Drugs willen verpleegkundigen en artsen natuurlijk zoveel mogelijk uit de buurt van patiënten houden. Dus wordt fouilleren aan de ingang van de gesloten afdeling een volgend en bestraffend dwangmiddel, dat overigens niet werkt. Verboden vruchten die zijn toch nog altijd het begeerlijkst en het lekkerst. Let wel ik ben voor de mogelijkheid van behandeling in een gesloten afdeling. Zoals altijd komt het aan op de juiste dosering van een dergelijk middel en in de praktijk is dat niet eenvoudig. Een gesloten afdeling opheffen is hetzelfde a;s een kind met het badwater weggooien. niet doen dus. Benader het alledaagse want dat biedt houvast
Hoewel ik zelf gewerkt heb in gesloten afdelingen van een psychiatrisch ziekenhuis heb ik het grootste deel van mijn carrière gewerkt in een afdeling die bestond uit gezinswoningen waar patiënten in kleine groepen woonden in de breedste zin van het woord, van de was doen, koken gezamenlijk eten, tv kijken, de tuin doen, het huishouden de boodschappen. De regelmaat was hier veel minder een een van bovenaf gedicteerde structuur door de massaliteit van het instituut maar veel meer een regelmaat van het alledaagse leven waar je voor jezelf , je omgeving en anderen zorgt. Hoewel een psychotische stoornis, stemmingsstoornis of autisme hier ook niet beter van werd, werden patiënten veel minder in een keurslijf gedwongen, waren daardoor veel alerter, minder passief en initiatiefrijker.
Het verpleegkundig personeel kon daardoor veel meer kiezen voor een eigen stijl van begeleiden, ondersteunen waardoor creativiteit in het omgaan met elkaar en betekenis geven aan het dagelijkse leven ook leidde tot het veelvuldig vieren van feestjes, het organiseren van vakanties, bioscoop , schouwburg en concertbezoek.
In een woonomgeving waar plaats was voor de individualiteit van patiënten en verpleegkundig personeel, heb ik het hospitaliseren altijd ervaren als, tijd en ruimte hebben te rouwen voor het grote verlies aan maatschappelijke mogelijkheden vanwege hun ziekte, het verlangen van patiënten, vooral te blijven en het aanvaarden van deze omgeving Uiteindelijk het overwinnen van de teleurstellingen van het verliezen van het maatschappelijk leven.
In Nederland zijn deze woonomgevingen voor patiënten vanaf eind tachtiger jaren van de vorige eeuw geleidelijk en succesvol vervangen door woningen in de binnen- en buitenwijken van steden. Is met deze laatste verandering het psychiatrisch ziekenhuis overbodig geworden?
Maak een einde aan onverschilligheid
Je hoeft maar het nieuws van alledag te volgen om te concluderen dat de behoefte aan zorg en hospitalisatie in een psychiatrisch ziekenhuis onverminderd groot is. Men rept over verwarde personen die hun woning door middel van gas laten ontploffen, in brand steken, hun buren uit de slaap houden door nachtelijk lawaai. Mensen om het leven brengen onder invloed van waandenkbeelden. Of het nu gaat om een bekende politica of een toevallige buspassagier of wandelaar op de stoep.
De politie heeft zijn handen vol aan alle dringende verzoeken om in te grijpen omdat de buurman of buurvrouw grote overlast veroorzaakt. Je zult er maar naast wonen. wanneer je wel eens komt in de bezoekerszaal van een willekeurige gevangenis en er een beetje oog voor hebt zie je meteen dat daar niet uitsluitend criminelen aanwezig zijn maar ook mensen die meer psychiatrisch patiënt zijn.
Zoals altijd wanneer een incident met een psychiatrische patiënt, de krant haalt reageert de politiek reageert verontwaardigd, stelt vragen in de gemeenteraad en de tweede kamer maar komt er daarna een structurele oplossing? Dat de outreachende zorg geen oplossing biedt voor mensen met een ernstige psychische aandoening wordt in het rapport van de Onderzoeksraad Voor Veiligheid, voldoende duidelijk gemaakt. Wat heeft een ernstig verwarde vrouw, in een woning, waar het vuilnis zich opstapelt, waarvan de deurbel kapot is en die voor niemand de deur openmaakt, aan een hulpverlener, die korte briefjes in de brievenbus stopt, die zij niet leest? Diezelfde hulpverlener die een caseload heeft van misschien wel 30 tot 40 patiënten met vergelijkbare problemen, gaat op een bepaald moment drie weken op vakantie. Een periode, dat het alleen maar slechter met deze patiënte gaat. De buren melden bij de hulpverlening, de huisarts en bij de politie en het duurt maar en duurt maar. Jaren en jaren. Het gaat om een 24/7 zorg
Het voordeel van hospitalisatie in een goed geoutilleerd psychiatrisch ziekenhuis en daarmee bedoel ik een psychiatrisch ziekenhuis met gesloten en open afdelingen, goed getraind en ervaren verpleegkundig personeel ondersteund door ervaren psychiaters en artsen, is dat daarmee langdurig zekerheid en samenhangende alle zorg en woonvoorziening geboden kunnen worden. Gelukkig zijn er nu nog, in meer dan honderd jaar ver geëvolueerde klinische omgevingen met een enorme ervaringskennis, die het antwoord zijn voor mensen met een ernstige psychische aandoening. Er staan dure klinische voorzieningen leeg die gevuld kunnen worden door patiënten op te nemen die op dit moment in een stad, buurt of dorp onvoldoende geholpen kunnen worden. Volgens het rapport van de onderzoeksraad voor veiligheid verkeren op dit moment meer dan 20.000 mensen met een ernstige psychische aandoening in acute zorgnood. De BOPZ biedt voldoende mogelijkheden patiënten die een gevaar vormen voor zichzelf of voor hun omgeving op te nemen. Neem er kennis van en maak er gebruik van Tijdens hospitalisatie kunnen de stappen terug naar een maatschappelijke, beschermde woonvorm, de tijd krijgen die nodig is ook al duurt dat een tiental jaren of gebeurt dit misschien nooit meer.